Een jonge medebroeder lijkt in de brieven die hij, zoals elkeen, regelmatig naar Rome op te sturen heeft, meer bezorgd te zijn om de litteraire elegantie dan om de inhoud. Ignatius wijst hem nogal onomwonden terecht, en dit drie weken voor zijn dood.

Dierbare broeder in Jezus Christus,

Wij hebben je laatste brief ontvangen, van 29 juni. Hij was vol zinnen die weinig zin hadden, hoewel je zelf misschien het tegenovergestelde dacht. Dit moet ik je toch zeggen : de verveling die onze Paters erbij ondervonden ontnam hun het geduld om de lezing ervan te beluisteren tot het einde. Zij vroegen me dan ook jou dit woordje te schrijven om je te doen inzien wat van jou verwacht wordt; jouw vooruitgang namelijk van goed naar beter in de deugd en in religieuze houdingen. Men heeft hier geen enkele nood aan brieven die zo fijn zijn opgesteld. Geestelijke vooruitgang uit zich niet in elegante woorden, maar in daden, en de tijd die je verspilt om vergezochte termen bijeen te rapen zou je beter besteden aan zaken die vruchtbaarder zijn. Daarom draag ik je uitdrukkelijk op dat de brieven die je elke week te schrijven hebt om rekenschap te geven van je gedrag, de twee bladzijden niet overschrijden. Dit werd je trouwens reeds gezegd.

Moge de Heer in zijn barmhartigheid ons allen de genade schenken zijn heilige weg te bewandelen met die eenvoud waarmee zijn werkelijke dienaars die bewandelden en nog bewandelen.

Van ganser harte beveel ik me aan in je gebeden.

Ignatius