Ervaringsbericht over familiale gastvrijheid
Ervaringsbericht over familiale gastvrijheid
Up Together
Het is intussen een jaar geleden dat we gastgezin waren van een vluchteling, twee maanden lang. Dat gebeurde in het kader van Up Together, het gastvrijheidsnetwerk van de Jesuit Refugee Service. Voor ons hele gezin (met vijf tieners en twee twintigers) was dit een verrijkende ervaring, en we keken al uit naar een vervolg. Dat vervolg kwam er, een week voor Kerstmis, met een nieuwe oproep. Of we in Antwerpen en omgeving mee konden zoeken naar een woning voor een vluchtelingengezin. Ze hadden vier kleine kinderen en waren plots dakloos. Buiten gezet uit een open terugkeercentrum met de opdracht binnen de week terug te keren naar hun land van herkomst – waar hun leven ernstig in gevaar is. Daarmee kwamen ze in de doelgroep waar JRS zich op richt: migranten die, om diverse redenen (ja, waarom in dit geval?) hun asielaanvraag niet ingewilligd krijgen, niet terug kunnen naar hun land en dus zonder papieren in de illegaliteit belanden. Zo kwam ook dit gezin op straat, net toen het hier sneeuwde! Het jongste kind was amper twee maanden oud. Speelbal van een kille bureaucratie. Als je er al zelf niets van begrijpt, leg dat maar eens uit…
Leg dat maar eens uit
Een appartement in familiebezit stond tijdelijk leeg. En al snel werden we daarmee terug een schakel in Up Together, een netwerk dat start met bezoeken aan vluchtelingen in opvangcentra en zich van daaruit vertakt, op grond van expertise, vertrouwen en goede wil. Er is een begeleider voor de praktische zaken als taalcursus, school, nuttige adressen; er is een advocaat voor juridische bijstand; er zijn onthaalgezinnen. Materieel, juridisch, administratief, medisch, … langs alle kanten slaan mensen de handen in elkaar. Hier een tafel met stoelen, daar nog enkele bedden, een houten kinderbedje uit een kelder, nog bruikbaar speelgoed van op zolder, dozen met kleren, schoolgerief, enz … Onze kinderen stonden alvast te trappelen om te babysitten en te helpen bij het huiswerk, of om samen met de kleine kinderen in een naburig park wat te gaan spelen… Op enkele dagen tijd kon het gezin intrekken in een veilige, warme plek. En ik dacht: wat hadden we anders kunnen doen? Hen zeggen: sorry, er is geen plaats, geen geld voor jullie in onze stad? Terwijl het hele stadscentrum tijdens de feestdagen baadt in een orgie van licht en luxe? Terwijl mensen met volle winkeltassen er als mieren te hoop lopen? Leg jij hen dat uit?
Het hart achter een ontzield woord
Het zijn mooie mensen: man en vrouw – samen bekommerd om de toekomst van hun gezin – en de drie jonge kinderen en de baby. Ze stralen geluk uit en dankbaarheid. En ze zijn één en al gastvrijheid. Achter het zo vaak ontzielde woord vluchteling klopt immers het hart van een moeder of vader, broer of zus, dochter of zoon. God, wat een vreugde dat we een kleine schakel konden zijn in hun redding, door hen een menswaardig onderkomen te bieden. Of, zoals de directrice van de school waar de kinderen intussen ingeschreven zijn, met een stralende glimlach opmerkte: ‘Nu maken wij ook deel uit van het gastvrijheidsnetwerk!’ En het is bovendien een vreugde met een verborgen kantje, noem het gerust het wonder van Up Together. Want, wie een vluchteling in de ogen kijkt, begrijpt dat juistzij het zijn, in hun kwetsbaarheid, die ons redden uit onze zelfgenoegzaamheid, uit onze onverschilligheid en onze angst voor de toekomst. Zij zijn het die ons eraan herinneren dat het leven niet zomaar een verloop van tijd is, maar een aaneenschakeling van ontmoetingskansen, met de bedoeling elkaar op te wekken, up together. Maar leg dát maar eens uit.
Katrien Sollie
Bekijk alle nieuwsberichten