Van 22 tot 26 augustus 2012 namen 25 mensen deel aan een fietsretraite vanuit de Oude Abdij in Drongen

Bidden met de helm op

25 personen, 25 fietsen, 5 evangelieteksten, 5 bestemmingen en één drie-ene God. Getallen om mee te goochelen, ‘op de fiets met God’.

Het einde van de zomervakantie betekent voor de Oude Abdij van Drongen al enkele jaren het verschijnen van een bijzondere groep pelgrims, voorzien van fietsen, pompen, helmen, drinkbussen, snelbinders, zakken en jasjes allerhande. Vijf dagen lang zijn ze onderweg, met hun fiets, met God, met een Bijbeltekst, en met elkaar.

De eerste dag. Aankomen. Gezichten monsteren. Frenetiek fietsengewriemel. Valiezen sleuren. En om 11 uur bijeenkomst voor een inleiding. We krijgen te horen dat we een pelgrimstocht zullen ondernemen met heel ons mens-zijn, met lichaam, geest en ziel. Elke dag leggen we als het ware een innerlijke en een uiterlijke weg af. De opbouw van de dagen laat daarover geen misverstand bestaan. We beginnen de dag met de eucharistie, geestelijk voedsel voor onderweg. Onmiddellijk daarna ontbijten we en maken we onze uitgebreide picknick klaar voor de hongerige maag van straks.

Principe van fietsknooppuntenroutes

Nu nog wat kennismaking. Speels de eerste namen memoriseren. En na de maaltijd de eerste tocht. We zoeken het niet ver. We bezoeken de Ark-gemeenschap die nu het abbatiaal bewoont – lekker dicht bij de garage, waar onze fietsen staan. Maar we maken wel een grote lus. Sommigen kennen het principe van de fameuze fietsknooppuntenroutes al. Anderen moeten zowel met het woord als met de praktijk nog vertrouwd geraken. Een hele reeks nummertjes maakt onze route uit. Ze geven kruispunten tussen verschillende mooie fietswegen aan. Zo rijden we van knooppunt tot knooppunt. Tot we terug thuis, en bij de Ark zijn. De eerste zuchten en vermoeidheid worden met een drankje en een hapje overgoten. De bewoners van de Ark heten ons welkom en stellen zich voor. Ze kondigen ook aan dat ze de rest van de week voor ons ARKaffee zullen houden. Ze staan altijd klaar als we terugkomen van tocht!

Tweeluik

De volgende ochtend heeft alles de vaste vorm gevonden die we de rest van de tijd zullen volgen. Het principe is in feite eenvoudig. Elke dag wordt er gefietst vanuit de abdij (en terug) naar een bestemming binnen een straal van ongeveer 50 km rond Drongen. Daar worden we ontvangen door een geloofsgemeenschap, in de persoon van iemand die haar vertegenwoordigt. Maar belangrijk is dat we, aansluitend op die ontmoeting telkens ook daar ter plekke tijd maken voor persoonlijk gebed. Ja, die stille, individuele tijd vormt een tweeluik met gemeenschap. Ze voeren in elkaar binnen. En dat is niet toevallig natuurlijk.

Zo gaan we de tweede dag op bezoek in Kortrijk bij de Sint-Michielsbeweging – in een voormalig jezuïetenhuis! Er heerst een leuke en joviale sfeer, en we bidden er, verspreid in de tuin en de kerk.

De derde dag trekken we naar Evergem. De deken ontvangt ons. Op een zeer onbevangen wijze spreekt hij vanuit het hart met eenvoudige woorden over de moeilijkste dingen: “De liefde verdraagt alles, gelooft alles, hoopt alles…” De stilte blijft in de tuin hangen. Veel overgang moet er niet gemaakt worden naar de gebedstijd.

De vierde dag bevinden we ons in Zottegem. In een kapelletje wacht een jong getrouwd koppel ons op met een rijkelijk gedekte tafel – net of ze doen hun huwelijksdag over! Onze picknick krijgen we nauwelijks op. Terwijl we nog nagenieten, vertellen ze. En wat ze zeggen over samen proberen bidden, wordt heel erg concreet als ze gewoon samen met ons in datzelfde kapelletje nu tijd maken voor God in de stilte.

Gespreksgroepjes

Het fietsen is soms lastig. Er zijn zere benen, moeë hoofden, pijnlijke zitvlakken en soms wanhopige zuchten als de route in het niets lijkt opgegaan, de fiets tegenwerkt, of het druilerig begint te worden. Maar al die kleine lasten hebben het wonderlijke effect ons naar elkaar te drijven. In de kleine gespreksgroepjes ’s avonds na het avondmaal en voor het avondgebed, wordt er over de dag uitgewisseld. En al heel snel zijn we tochtgenoten geworden. Er is dat soort verstandhouding van een samen tot een goed eind gebrachte uitdaging. We vertellen over de tocht, maar daardoor meteen ook over de innerlijke beweging die we die dag gemaakt hebben. We vertellen over de ontmoeting, en beginnen onvermoed de tekst van Lucas uit het persoonlijk gebed te citeren.

ARKaffee

Het is al de laatste dag. Jammer. Ik had er gerust nog een dag bij gedaan, hoor ik zeggen. En het wordt beaamd. In de gietende regen hebben we nog een laatste uitdaging. Niet de korte fietstocht. Het weer is echt te slecht. We nemen de bus. Wel het stil gebed en de eucharistie in de Sint-Baafskathedraal in Gent. De beweging maken van een persoonlijk christelijk leven naar de verbondenheid met de levende gemeenschap die de Kerk is. Het wordt een mooi slotmoment. Thuis drinken we nog gedag in het ARKaffee. De lach kleurt de maaltijd. Afscheid. Zoenen. En… tot volgend jaar?