Op wandelretraite in de Franse Alpen: een ignatiaans avontuur met de parochie

Geluk en nog groter geluk

Toen ik nog ‘gewoon’ in de parochie werkte, zijn we ooit begonnen met een zomerreis voor jongeren. Tot mijn geluk onderneemt men ze nog steeds. En tot mijn nog groter geluk mocht ik mee, voor de spiritualiteit. Wat bezinningscentra nauwelijks lukt, kreeg ik in de schoot geworpen: de kans om op te trekken met jonge mensen tussen de 20 en 30.

We zijn eerst op bezoek geweest bij een heilige plaats. Ooit zijn we naar Taizé geweest. Dit jaar zaten we in de buurt, bij de zusters van de Karmel in Mazille. Omringd door stilte en schitterend gezang, en omgeven door de glooiende Bourgondische heuvels, kwamen we tot onszelf, en tot elkaar. In een gesprek reikten de zusters ons aan dat stilte tot bewustzijn brengt. En dat je de dag kunt besluiten met de vraag, wat heb ik vandaag gezegd, wat heb ik vandaag gehoord, dat waarlijk life-giving is? Verrassend dichtbij de ignatiaanse vraag: waar heb ik vandaag God beleefd, present gesteld, ontvangen?

Troostende berggeiten

Na twee dagentrokken we verder, naar de Alpen. In de buurt van de “Nederlandse Berg”, de Alpe d’Huez, streken we neer in een groot huis. Zes dagen lang trokken we er elke dag op uit. Als groep, want de berggeiten wachtten steeds trouw op anderen die hun tijd nodig hadden. Voor de achteroplopers een soms onwennig ontroerende troost!

Ergens op de dag pauzeerden we op een mooie plaats voor bezinning in de bergen. God zelf zorgde voor de zon – we hebben geen dag regen gehad. Ik had ook wat gedaan: bijbelse teksten gekozen, en die met grote thema’s verbonden. Tot rust komen, dankbaarheid, God met ons, verlangen, roeping, en ten slotte herhaling. In een uur van stilte deden we eerst een uitwisseling, en vervolgens in datzelfde groepje een dik kwartier persoonlijke stille bezinning. De tekst was al gelezen tijdens de dagopening, met zang en gebed, zodat het al even gesudderd had. Er was elke dag, naar keuze, een mis. Ten slotte sloten we de dag af met een begeleid ‘examen’, een terugblik op de dag, met als eerste punt: waar was God vandaag, en kan ik dat nog wat nabeleven, en nasmaken?

Gouden randjes

De reis heb ik als een grote zegen beleefd. Er zat een gouden randje omheen: voorspoedige heen- en terugreis; goed weer; de sfeer in de groep was hartelijk en welwillend naar elkaar; het team voelde elkaar goed aan en vulde elkaar goed aan; er was een goede mix van lol en diepzinnigheid; de wandelingen waren buitengewoon mooi. En daarnaast zaten er gouden randjes aan op heel persoonlijke manier. Dat laat zich moeilijk op een website schrijven – maar het was ook voor mij het geval.

Wat één van de deelnemers in het parochieblad schreef sluit daarbij aan: “De reis zelf laat zich niet goed beschrijven. Wel zeg ik dit. Ik gun ieder die me lief is, een gelijkwaardige ervaring en beleving.”

Jos Moons sj

We waren op stap met 16 mensen, waarvan 13 jongeren. De reis ging uit van de Franciscusparochie in Roelofarendsveen en omstreken (Groene Hart, Zuid Holland).