Verrassend getuigenis van een jonge Nederlandse jezuïet in opleiding over wat de uitvaart van Franciscus met hem deed.

Een prettig dagje uit
De begrafenis van paus Franciscus begon met de prettige stemming van een dagje uit. Ik was al vroeg op het St. Pietersplein. Het wachten valt niet zwaar. Een voortdurende langstrekken van groepen en geestelijken in allerlei fraaie habijten vermaakt.

Veel Italiaanse parochie groepen, jongerengroepen met vlaggen en gitaren en een prettig zonnetje. Het doet mij aan Koningsdag denken, dat vandaag in Nederland gevierd wordt.

Maar in plaats van Oranje shirts dragen de gelovigen kleding met mooie teksten. Mij viel een Italiaanse spreuk: non io ma Dio (God in plaats van ikzelf). Allemaal hier uren te vroeg om straks samen biddend afscheid te nemen van de paus.

Biddende verbondenheid
En langzamerhand verandert de stemming. Eerst begint een Italiaanse stem uit de luidsprekers de rozenkrans te bidden. Dan begint de mis. Bij het evangelie is het muisstil. Bij de consecratie zijn er mensen die gewoon blijven zitten, maar ook velen die neerknielen. Bij het Onze Vader krijg ik een hand van een Italiaans meisje toegestoken en de vredeswens is een warme uiting van Italiaanse nabijheid.

En zo wordt deze massale begrafenis steeds mooier. ik word mij steeds meer bewust van het bidden van de mensen en van Gods aanwezigheid. Ook van de traditie van de kerk en van de bisschoppen van Rome waarin paus Franciscus staat.

De onverwachte klank van de diakenwijding
Maar het beste moment kwam aan het einde: toen werd er gebeden voor de overleden paus Franciscus met het aanroepen van alle heiligen. Santa Maria ora pro eo. Ik heb deze litanie meegebeden met tienduizenden medegelovigen op het St. Pietersplein.

Ineens besefte ik dat met diezelfde litanie van de heiligen gebeden wordt voor zeventien mede-jezuïeten die gewijd worden vanmiddag in Parijs. Over een maand zal deze opnieuw klinken voor mijzelf op mijn eigen diakenwijding.

Een einde dat een nieuw begin is
Zo is deze begrafenis het einde van het pontificaat van paus Franciscus. Maar ik zie het ook als een nieuw begin. Het begin van een ander apostolisch leven voor mij in de Sociëteit van Jezus.

Een apostolisch leven dat een lange traditie heeft in de kerk via de bisschoppen samen met de bisschoppen van Rome. Als ik volgende maand gewijd word, kom ik ook in deze apostolische traditie van de Kerk te staan. Dat besef maakte mij stil daar tussen de menigte op het St. Pietersplein.

Bastiaan van Rooijen sj

Rome