Alexis Prem Kumar sj vertelt over zijn gevangenschap

De Indische jezuïet Alexis Prem Kumar sj werkte voor de Jesuit Refugee Service in Afganistan. Hij werd gekidnapt door de Taliban en bijna 9 maanden in onmenselijke omstandigheden gevangen gehouden.  In onderstaande getuigenis en in de video getuigt hij over zijn gevangenschap en hoe hij mentaal en spiritueel overleefde.

Voor de Indische jezuïetenpater Alexis Prem Kumar zal een heel bepaalde zomer voor altijd in zijn geheugen gegrift zijn. Het is nu een goed jaar geleden, dat dit alles begon.

Op2 juni 2014 keerde de jezuïet onbekommerd en nietsvermoedend rond het middaguur terug naar de school in Sohadat (Afghanistan), waar de JRS (Jesuit Refugee Service, de vluchtelingendienst van de jezuïeten) sedert 2005 vluchtelingen met onderricht, voedsel en kleding ondersteunt. Plotseling komt een zware auto aangeraast, 4 bewapende mannen springen er uit, rennenachter een paar leraren aan, van wie Prem er een is, en grijpen de Indiër. We renden voor ons leven, vertelt Prem. „Ik wist niet, waarom en waarvoor ze me meenamen, maar ik wist wel: nu is het menens!

Op 9 verschillende plaatsen werd hij gedurende de tijd van zijn gijzeling ondergebracht. De duur van die oponthouden was heel verschillend. „De Taliban moest er zeker van zijn, dat niemand wist waar ik was“, legde Prem uit.

Goede moed dank zij Godsvertouwen

Een jaar alter zit hij ontspannen in de tuin van het studentenpastoraat in Zürich. Aanvankelijk maakt hij een heel rustige, terughoudende indruk. Onder het vertellen komt zijn vertrouwen en zijn jeugdig flair uit de verf. Hij spreekt over zijn ervaringen zonder treurigheid, zonder pijn, maar wel met een immens godsvertrouwen. „ Tijdens de gevangenschap had ik veel tijd om te bidden. Iedere dag bad ik 3 uur. Ik ervoer God zo sterk aan mijn zijde als nooit tevoor.“ Deze spirituele ervaring will hij nu met de mensen delen door in gesprekken (hij noemt dat „sharings“) te vertellen, wat hij meemaakte toen hem zijn vrijheid werd ontnomen. 

In de kring zitten ongveer 20 personen, nieuwsgierig en onder de indruk van Prems rustige tevredenheid. Je kunt het op alle gezichten lezen: Hoe is het mogelijk om na zulke afschuwelijke ervaringen nog zo vol goede moed te zijn? Vertrouwen in God, in zijn orde en in de hele wereld hadden hem die kracht gegeven, vertelt Prem. Hij heeft de hele tijd geweten, dat de Jezuïeten-Vluchtelingendienst alles in het werk zou stellen, om hem te vinden.

Wanneer het slachtoffer de daders vergeeft

De Taliban wisten niet, dat de Indiër een katholieke priester was. Ze vroegen hem vaak, waarvoor hij toch allemaal bad.  „Ik bid voor jullie“, luidde dan zijn antwoord. Of hij niet woedend was, vroeg iemand uit het publiek. Ja, in het begin was hij dat inerdaad. Maar op den duur heeft een van de belangrijkste dingen van het christendom geleerd: vergeven. Deze kleine 9 maanden zijn voor hem een beproeving Gods geweest. Daarvan is de jezuïet overtuigd. Aanvankelijk bad hij bij voorbeeld alleen maar voor zichzelf, dat hij bevrijd mag worden. „Tot ik begon te begrijpen: Dat is egoistisch. Toen begon ik ook voor mijn bewakers te bidden.“

De vrolijke jezuïet werd verwend met Gods goedheid, zegt hij. Ofschoon er heel wat bewakers waren,die hem vernederden, waren de meesten toch eerder aardig tegen hem. Een bijzonder is hij dank verschuldigd. „Hij gaf mij te eten, verzorgde mijn wonden en gaf me ook een klein radiootje. God zij dank kon ik daarmee Radio Vatikaan horen. Zo voelde ik me niet meer zo alleen.“ Deze bewaker is een geschenk van God geweest, beweert hij heel overtuigd. Maar de radio was niet de enige toegang tot de muziek. Want  hij begon zelf ook liederen te componeren, natuurlijk alleen maar in zijn hoofd.

Tot slot van de sharing gaf de jezuïet den aanwezigen nog een stukje Godsvertrouwen mee: „God is altijd en overal present. Je hoeft Hem maar aan te roepen, zoals het in het Matteüs-evangelie staat: Klopt en u zal worden opengedaan.“ (Mt 7,7).